Wielerkoers Waanrode betekende start van carrière van Tom Boonen

-------------------------------------------------

Op zondag 9 april reed Tom Boonen met Parijs-Roubaix zijn laatste wielerwedstrijd. Het zal even wennen worden hem nadien niet meer aan het werk te zien. Maar wist je dat de eigenlijke start van zijn carrière in Waanrode begon.

Tom Boonen won weliswaar de eerste koers waar hij aan meedeed op zijn dertiende op het circuit van Zolder, maar daarna was het lang wachten op de volgende overwinning.

Zijn eerste echte overwinning, die de start van een schitterende carrière betekende, werd in Waanrode behaald. Vader André Boonen en Tom zelf zijn dit nog niet vergeten. We laten hen aan het woord:

André: “Tom was geen veelwinnaar, zeker niet. Hij was meer een beuker, een stoemper. Zijn eerste jaar bij de nieuwelingen won hij welgeteld één koers. Maar ik kan mij geen ontsnapping herinneren waar hij niet bij was. Hij reed achter alles wat bewoog.”

Tom: “Ik reed achter elke schaduw aan. (lacht)”

André: “ Het was het stomste wat hij kon doen,maar ik dacht: ‘Laat hem maar doen.’ Er was één zekerheid: zodra ze aan de voorlaatste ronde begonnen zat hij steendood. Helemaal leeggereden zodra de meet in zicht kwam.”

Vader Boonen ziet het allemaal wel aan, met lede ogen zelfs, maar toch grijpt hij niet in. Hij laat zijn zoon begaan, laat hem wedstrijd na wedstrijd met het hoofd tegen de muur rijden. André wil vooral niet de zoveelste typische sportvader zijn, wiens stembanden na elke wedstrijd in de dranghekken hangen.

Tom: “Ik hoorde al die vaders kafferen op hun zonen. Zelfs als die gasten wonnen, kregen ze nog commentaar. Het was nooit goed. Behalve voor onze pa. Die zei niks en liet mij doen.”

André: “Koersen moet voor jonge gasten een hobby zijn. Je moet je uitleven en je amuseren. Zelfs trainen vond ik niet echt nodig. Maar op den duur kon ik het niet meer aanzien (glimlacht). Ik merkte ook dat Tom er niet meer tegen kon. Hij begon de moed te verliezen.”

En dus greep vader Boonen in. Op 17 maart 1996. Vader en zoon herinneren zich eenstemmig de datum. Koers in Waanrode. Dé koers.

Vader Boonen kent het parcours als zijn broekzak: “Ik wist dat het daar alles of niets was. Als ze tien keer koersen in Waanrode, draait het elf keer op een massaspurt uit. Als Tom ergens kon winnen, was het daar wel.”

Het bewijsmateriaal is er nog in de familie, in VHS-formaat mét etiket: Waanrode, 17 maart 1996. En een krantenknipsel: 41 nieuwelingen aan de start. Met rugnummer 20, in een fluo blauw-gele trui van de GB: Tom Boonen, 15 jaar en 5 maanden oud.

Historische beelden, bij hopen zelfs, want een bevriend koppel heeft destijds elke wedstrijd gefilmd waar Tom ooit aan de start is verschenen. Voor alle duidelijkheid: élke wedstrijd. Ze hebben al vele jaren een laatste rustplaats gevonden in de ouderlijke woning, bij André en Agnes: heelder bakken vol, tientallen cassettes, uren en dagen aan beeldmateriaal. Zo ook de beruchte wedstrijd in Waanrode.

Het is de dag dat vader Boonen zijn zoon voor het eerst een tactisch plan opdringt. Met een zeer duidelijke opdracht: benen stilhouden, geen trap te veel, wachten tot twee ronden voor het einde.

André: “Hij moest maar één ding doen: luisteren naar mij. Ik had hem gewaarschuwd: ‘Tom, als ge vandaag weer zo zot doet, moogt ge straks met de fiets naar huis.”

Het beeldmateriaal vertelt de rest. Ronde na ronde, ‘Rodania-a-a’, alleen overstemd door geschreeuw over en weer, tussen vader en zoon.

Ronde 2. Tom: “Mag ik?” - André: “Néééééééééé!”

Ronde 3. Tom: “Nu dan?” - André: “Blijven zitten, zeg ik!”

Ronde 4. Tom: “Pa?” - André: “Nee!”

En zo gaat het schouwspel door, anderhalf uur lang, met voldoende decibels voor een GAS-boete vandaag. En dan, twee ronden voor het einde: Tom springt weg uit het peloton. André gaat door het lint “Komaan, Tom, het is gebeurd nu! Blijven doorgaan!”

André: “Ik hoor mezelf nog altijd roepen. Ik wist gewoon dat het prijs was. Vanaf dat moment is hij echt ontploft.”

De beelden van de ultieme ontploffing: de eindspurt, met een krijsende en allesoverheersende vrouwenstem op de achtergrond. Moeder Agnes zwéért dat zij het niet is. Een vrede grijns van vader: “De tweede staat zelfs niet op de foto”.

Tom: “Dat is echt een keerpunt in mijn carrière geweest. In Waanrode besefte ik voor het eerst: ‘oké, ik kan ook koersen winnen.’ Vanaf dat moment ben ik met mijn kopke gaan rijden en won ik de ene koers na de andere.”

Wie de eerste overwinning van Tom Boonen in Waanrode, op basis van de VHS-cassette nog eens wil zien, kan dit op http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140401_024. De moeite waard om nog eens te bekijken.